طراحي داخلي فرآيندي است که بايد به طور همزمان ارتباطي بين موضوعات زيباشناختي و عملکردي برقرار کند.
طراحي داخلي يک ساختمان، داستاني است که شخصيت اصلي آن خود انسان است؛
در اين بين حضور او در اين فضا، چگونگي آن و ويژگي‎هاي فضايي که انسان در آن قرار مي‎گيرد،
مي‎تواند تداعي کننده اصولي باشد که در ادامه ۷ اصل از آنها را مي‎خوانيد:

۱: نور

نور عنصري است که با آن ديدن اشيا ممکن مي‎شود. نور مي‎تواند ريتم خلاقانه‎اي به يک فضاي داخلي ببخشد.

بدون نور، نه فرم را احساس مي‎توان کرد، نه رنگ را و نه بافت را. نورپردازي در يک فضاي داخلي پيامدهاي مهمي در بردارد. چه بسا نورپردازي مناسب يک فضا آن فضا را خوشامد و چشم نواز کند.

نورپردازي در کنار ابعاد زيباشناختي، بعد عملکردي هم دارد.
نور مناسب در طول شب در يک فضاي داخلي مي‎تواند حس محدود بودن يا ابهام و هراس را بر طرف کند.
نور مناسب يک اتاق حتي مي‎تواند چهره آدمي را گرم و صميمي کند.
به کمک نورپردازي مي‎توان يک فضاي داخلي را به جزاير نوراني متنوعي تبديل کرد.
پس، از باب مثال، غذاخوري بايد نور ملايم و گرمي داشته باشد يا بهترين نورها براي حمام، منابع نوري کم ولتاژ هستند.

۲: فرم

فرم، توده فيزيکي يک شيء است که سه بعدي بوده و وزن دارد.
فرم معمولاً به پوسته بيروني بنا نسبت داده مي‎شود، در حالي که فضاي داخلي هم فرم خاص خود را تشکيل مي‎دهد.
معمولاً فرم فضاي داخلي تابعي از عوامل مختلف است.
دسترسي‎ها و سيرکولاسيون مهم ترين اين عوامل هستند.
هر چند نمود فرم بيشتر در پوسته بيروني يک بنا است با اين حال نمود بيرون و درون مي‎تواند يک شکل نباشد.

۳: فضا

فضا را محدوده در دسترس کاربران دانسته‎اند.
در طراحي داخلي معمولاً استفاده مؤثر از فضا و ارتباط آن با محيط، مهم است.
مسأله‎اي که در رابطه با فضا مطرح مي‎شود، رعايت ابعاد انساني در طراحي داخلي است.
از قرن‎ها پيش رويکرد عمده فيلسوفان و معماران به عنصر فضا، برجسته بوده است.

در طي سال‎هاي اخير هم ارتباط بين ابعاد انساني با فضاهاي داخلي به يکي از فاکتورهاي مهم طراحي بدل شده که از آن تحت عنوان ارگونومي يا کار پژوهي در ديد کلي و اندام سنجي (Anthropometry) در ديد جزئي، ياد مي‎شود.

در طراحي داخلي مي‎بايست رابطه درسـت انسان با فضا تعريـف شود و ابعاد بدن انسان‎ها براي سهولت دسترسي‎هاي فضايي مد نظر قرار گيرد.

۴: بافت

بافـت مشخصـه‎اي از يک شيء اسـت که با لمس کـردن يا ديدن به چشـم مي‎آيد. بافت مي‎تواند نرم يا خشن، کشيده يا برجسته، زبر يا مخملين و يا ابريشمي باشد.
در طراحي داخلي پوسته‎ها و سطوح فضايي معمولاً بسته به عملکرد هر فضا تغيير مي‎کند.
چه بسا طراحي داخلي يک خانه نيازمند سطوحي نرم و منعطف باشد، اما فضاي داخلي يک سينما چنين سطوحي را برنتابد.

۵:شکل

شکل، خط بيروني يک شيء را تشکيل مي‎دهد. در معماري معمولاً شکل و فرم را با هم اشتباه مي‎گيرند.
شکل يا صورت معادله کلمه Shape فرنگي است؛ در حالي که فرم املاي فارسي همان Form است.
معمولاً شکل‎ها يا طبيعي هستند يا غيـرقابل مشاهـده يا هندسي. در ترکيب بندي يک فضا شکل اشيـا عامل تعيين کننده‎اي است.
طراحان داخلي به کمک اين عامل مي‎توانند ترکيبات بصري گوناگوني پديد آورند.

۶: رنگ

در تعريف رنگ آن را خاصيت بصري فرم دانسته‎اند. در حقيقت عنصر فرم از طريق رنگ معنا مي‎يابد.
رنگ در طراحي داخلي احساس آدمي را تحت تأثير قرار داده و روي فرم تأکيد مي‎کند، ضمن آنکه رنگ، حس مقياس را هم موجب مي‎شود.
کاربرد رنگ هم، از يک فضاي داخلي به فضاي ديگر فرق مي‎کند و در کاربرد رنگ، توجه به خصلت‎هاي رواني آدميان ضرورت تام دارد.

بیشتر بخوانید

۷: حجم

حجم عنصر مهم طراحي داخلي است. در معماري سنتي ايران، شاهد فضاهاي پر و خالي احجام معماري هستيم.
مقرنس‎ها و گوشواره‎ها خود بخشي از احجام خالي هستند.

در اين معماري مسايل حجمي اهميت زيادي دارد.
ما فضاي داخلي را به واسطه لايه بيروني بنا درک مي‎کنيم.
اين لايه بيروني در حقيقت همان حجم کلي بناست.

در معماري مدرن، معمار به انتزاع و جدايي پوسته يا حجم بنا از درون آن مي‎انديشد و اين جاست که ديوارها و سقف‎ها، فضايي تاکيدي ايجاد مي‎کنند و خود را از قيد و بندهاي فضاي داخل رها مي‎کنند. اين جا طراحي داخلي به مثابه يک سامان يا روش معمارانه مطرح مي‎شود.

مهتاب موید