مطابق اجرای چارچوب BPR، ما ۲۹ مورد شیوه بهینه در BPR را جمع‌آوری و طبقه‌بندی نمودیم (بررسی کلی “ریجرز” و “لیمام مانسار”، ۲۰۰۵ را ببینید). آنها برای پشتیبانی از طراحی مجدد فرآیند شغلی در مواجه با چالش‌های فن‌آوری BPR در نظر گرفته شده است: اجرای طرح بهبود فرآیند (جدول ۱). ما در نظریه‌های “ریجرز” و “لیمام مانسار” (۲۰۰۵) نحوه انجام هر شیوه بهینه متناسب با مولفه ارایه شده در این چارچوب را توضیح دادیم.

هدف اصلی این پژوهش دستیابی به نشانه‌های برای استفاده واقعی و تاثیر کیفی شیوه‌های بهینه شناسایی شده پیشین در پروژه‌های BPR فعلی می‌باشد. برای تحقق این امر، برآنیم تا بر روی فهرستی از “ده مورد برتر” شیوه‌های بهینه به مطالعه پرداخته تا به یک بررسی که خطاب به بیست و نه شیوه‌ای که بیش از حد طولانی و به دور از هر عامل بالقوه‌ای می‌باشد دست یابیم (جدول ۲).

یک شیوه بهینه در فهرست “ده مورد برتر” شامل دو عامل است. طبقه‌بندی ما با استفاده از مطالعات موردی بر روی شیوه‌های بهینه انجام شده است. صورت گرفته است. برای طبقه‌بندی شیوه‌های بهینه‌ای که درجه نزدیک/مساوی دارند، به مرور مقالات می‌پردازیم (به عنوان مثال، هر چندوقت یکبار یک شیوه بهینه ارایه شده در یک مقاله ذکر می‌شود؟).

تا آنجا که به تاثیر شیوه بهینه توجه شده است، ما نیاز به روشن نمودن معنی “تاثیر کیفی” داریم. ما “چهارگوش شیطانی”  را که توسط “برند”  و “وان در کلک”  (۱۹۹۵) پیشنهاد شده را به کار می‌بریم. با استفاده از این چهارگوش، یک ارزیابی کیفی را می‌توان برای سنجش شیوه‌های بهینه در برابر اثر مدت‌دار آنها، انعطاف‌پذیری، موضوعات کیفی و هزینه‌ای به کار برد. این امر حاکی از این است که، برای مثال، گاهی کاهش زمان فرآیندها بدون افزایش هزینه‌های عملیات اجرای آن امکان ناپذیر است. به طور مشابه، توسعه کیفیت یک فرآیند به از دست دادن انعطاف‌پذیری در برخورد با استثناها منجر می‌شود.

برای رسیدگی به مسایل اصلی کاربرد و تاثیر ده شیوه بهینه مذکور، پاسخ‌های تحلیلی عاملین به این نظرسنجی را در دست داریم. این نظرسنجی در خلال سالهای ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۴ میان مشاورین هلندی و انگلیسی در زمینه BPR انجام شد. این نظرسنجی با دو سوال پژوهشی به شرح ذیل طراحی شده بود:

فرضیه ۱: آیا همه این موارد ذهنی که به عنوان “شیوه‌های بهینه” معرفی شده است (جدول ۲) در واقع به طور گسترده توسط عاملین به کار گرفته شده است؟

فرضیه ۲: آیا عاملین با تاثیر یک نقش معین بر کیفیت، هزینه، زمان و انعطاف‌پذیری یک فرآیند شغلی موافق هستند؟

همانگونه که قبلاً نیز ذکر شد، در مقاله دیگری، ما به بررسی اعتبار این چارچوب (“لیمام مانسار” و “ریجرز”، ۲۰۰۵) خواهیم پرداخت. در بخش‌های بعدی، سندهای بررسی خود را در بررسی سوالات ذکر شده فوق بیان خواهیم نمود.

بررسی برنامه و مشخصات شرکت کنندگان

این مطالعه در خلال سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ صورت پذیرفت و هدف آن عاملین فعال در زمینه PBR بودند. به منظور انتخاب عاملین بالقوه در این تحقیق، برآن شدیم تا بر عاملین هلندی و انگلیسی به عنوان کشورهای نماینده و درخواست بهره‌برداری از تماس‌های محلی با عاملین BPR تمرکز کنیم. این بررسی دانشگاهها، یا به عبارت دقیق‌تر، دانشگاههایی که نمی‌توانند شاهدی بر کارآزمودگی در رابطه با پروژه‌های BPR  با سازمان‌های واقعی باشند را مستثنی نموده است. عاملین براساس شرکت‌هایی که آنها پیشنهاد نموده بودند (به عنوان مثال گروه های مشاوره‌ای) و همچنین با توجه به پیشینه در زمینه نشر تجربیات خود در زمینه BPR انتخاب شده بودند. این تحقیق با استفاده از پرسشنامه آن لاین که در پست‌های الکترونیک ارسالی به عاملین بدان اشاره شده بود انجام شد. این بررسی توسط گروهی از پژوهشگران، که البته برخی از آنان در زمینه BPR فعال بوده و برخی دیگر نبوده‌اند، مورد پیش آزمون قرار گرفت. این بررسی مشتمل بر سه بخش عمده بود.

بخش اول مشتمل بر سوالات عمومی به منظور تعیین مشخصات پاسخ دهندگان و ارزیابی تخصص آنها در زمینه BPR بود. نتایج در جدول ۳ و اشکال ۳ و ۴ نشان داده شده است.

محدوده متقاضیان مورد تحقیق در پروژه BPR

جدول ۳ مشخصات عاملین ما را به طور خلاصه نشان می‌دهد. این جدول نشان می‌دهد که در هر دو نمونه (هلندی و انگلیسی) تعداد کثیری از عاملین تجربه کاری بیش از ۱۵ سال داشته و تخصص ما در این زمینه نزدیک ۷ در یک مقیاس از ۱ تا ۱۰ طبقه‌بندی می‌شود. در حالیکه تجربه کلی BPR زیاد است، حدی از این پژوهش وجود دارد که تجارب عاملین تازه کار در این زمینه را مستثنی می‌کند.

شکل ۳ نشان می‌دهد که اغلب عاملین کاربردی حوزه‌ها در پروژه‌های BPR آنها مورد توجه قرار می‌گیرند. رتبه‌بندی ۴ نشان دهنده محبوبیت بیشتر (عاملین اغلب درگیر در پروژه‌های مرتبط با این حوزه‌های کاربردی هستند) و رتبه‌بندی ۱ نشان دهنده محبوبیت کم (عاملین آنها هرگز با پروژه‌های مرتبط با این حوزه درگیر نبوده‌اند) است. شایان ذکر است، به ندرت “تقریباً همیشه” در انواع خاص سازمانی نشان داده شده است. این تنوع در پروژه‌های تعهد شده آنها نشان می‌دهد که نتایجی باید از این پژوهش حاصل گردد خاص یک نوع صنعت یا فعالیت شغلی نیست، ولی می‌تواند به هر پروژه‌ اجرایی BPR تعمیم یابد.

شکل ۴ نقش عاملینی که اکثر پروژه‌های PBR را اتخاذ کرده‌اند را نشان می‌دهد. نتایج حاکی از این که اکثر عاملین مشاور شغلی یا مدیران پروژه بوده‌اند که حتی اعتبار بهتری برای نتایج این بررسی محسوب می‌شوند. علاوه بر اینها، تجارب عاملین در زمینه پروژه‌های BPR به آنها امکان می‌دهد تا “دید وسیع” داشته باشند و نه تنها جزئی‌نگر نبوده بلکه معتقد به وجود بخش IT به عنوان بخشی از پروژه باشند. تحلیل دقیق‌تر نشان می‌دهد که اغلب

پاسخ دهندگان به این نظرسنجی این سه نقش یا بیشتر را داشته‌اند. این امر به تجربیات غنی و مرتبط آنها در زمینه BPR و در نتیجه نقش متفاوتی که ممکن است در حین شغل‌های مورد تصدی‌شان داشته‌اند اشاره دارد. همچنین این امر حاکی از این است که تعدادی از این عاملین بیش از یک تمرکز اولیه بر BPR نداشته‌اند.

بخش دوم این بررسی ۱۰ نمونه برتر شیوه‌های بهینه‌ای که در ابتدا به عنوان نظریه ۱ (H1) انتخاب شد را فهرست می‌کند. از عاملین خواسته می‌شوند تا توضیح دهند که آیا از هریک از این شیوه‌ها استفاده کرده‌اند و اگر پاسخ مثبت بود چندوقت یکبار مورد استفاده قرار داده‌اند. نتایج در جدول ۵ نشان داده شده است.

در بخش سوم و پایانی این بررسی، از عاملین خواسته شده تا تاثیر هریک از این شیوه‌ها را بر کیفیت، انعطاف‌پذیری، زمان و هزینه کارآیی ارایه شده در شیوه‌های بهینه (H2) رتبه‌بندی نمایند. علاوه بر این، از آنها خواسته شده تا مشخص کنند که آیا آنها شیوه‌های بهینه را در اکثر پروژه‌ها موفق (یا ناموفق) خود به کار برده‌اند یا خیر. همچنین آنها باید شیوه‌های بهینه‌ای که در اکثر پروژه‌های موفق BPR  به کار رفته بود را مشخص می‌کردند.

مهتاب موید